تجاوز وحشيانه به يك دختر امريكايی

يك ويديو در يوتيوب منتشر مي‌شود: در اين ويديو 4 ايراني ساكن امريكا به يك دختر امريكايي-يهودي تجاوز مي‌كنند. ويديو مربوطه مثل يك بمب خبری تمام رسانه‌های امريكايي را منفجر مي‌كند. رسانه‌ها حجم بالايی از مطالب خود را به اين موضوع اختصاص مي‌دهند. بنظر شما چند درصد اين مطالب در راستاي عقلانيت است؟ و چند درصد ان واكنشهايي احساسي، آميخته به نفرت و …؟ ما به عنوان ايراني‌هایی كه در اين گوشه از دنياي نشسته‌ايم و از شنيدن اين خبر و ديدن اين ويديو شوكه شده‌ايم، از مردمان امريكا، از رسانه‌های آنها، از دولت آنها چه توقعي داريم؟ آيا حركت بسيار زشت آن 4 ايراني را تاييد مي‌كنيم؟ خير. موافقيم كه آن 4 ايراني را براساس قوانين كشور امريكا مجازات كنند، ولی در هنگام مجازات از مسير عدالت خارج نشوند.اما در مقابل توقع داريم امريكايي‌ها از خود، خويشتنداری نشان دهند و اين موضوع را به تمام ايراني‌ها تسری ندهند. از طرفي چنين موضوعي را به مسايل هسته‌ای ايران، محور شرارت و … ارتباط ندهند. شما بگوييد: ديگر چه انتظارات برحقي از امريكاييان خواهيم داشت؟؟

حالا در نوشته بالا بجای امريكا بگذاريد ايران و به جای ايران بگذاريد افغانستان. آيا درخواستهاي مردم و ملت افغان را -چه در داخل كشور ما و چه در خارج از كشورمان- در اين ماجرا لحاظ مي‌كنيم؟ در اين كه اتفاقي كه افتاده بسيار دلخراش است هيچ شكي نيست.

هر انساني – كه هنوز حساسيتهای انساني خود را از دست نداده باشد- با شنيدن و ديدن چنين فاجعه‌ای بشدت متاثر مي‌شود.حس اوليه مي‌تواند در قالبهای مختلفي باشد: خشم، ترس ، نفرت ، كينه ، عصبانيت و … .

مي‌توان در لحظه اين حس را تخليه كرد و خود را راحت كنيم. اما عقل مي‌گويد بايد اندكي درايت بخرج داد.عصبانيت همانطور كه سريع برانگيخته مي‌شود سريع نيز مي‌خوابد.مي‌توان در طولانی مدت چنين اتفاقات ناگوار را تحليل كرد و ريشه‌يابي نمود. اما مشكل اينجاست كه ديگر ان زمان اين موضوع جذابيت ژورناليستي ندارد!! آن زمان اتفاق ديگری است كه خون جماعتي را به جوش مي‌آورد.

نكته: كاربران وب در ايران – همانند تمام نقاط دنيا- از قشر جوان تشكيل شده است. اكثر آنها در سنين بين 20 تا 30 سالگي هستند- لااقل آنهایی كه در فرايندهای جمعي شركت مي‌كنند. جوان بودن كاربران وب فوايد بينهايت زيادی دارد. اما اندكي اشكالات هم دارد. غليان احساسات در اين سنين بسيار بالاست. با كوچكترين تلنگری مي‌توان خشم خروشاني ايجاد كرد- كاری كه بارها شخصا از نزديك شاهد آن بودم؛ حداقل در يكسال گذشته. نمي‌توان انتظار داشت تمام اين خشم و خروش را از آنها بگيريم- كه مطلوب هم نيست.

اما از كساني كه سني بيشتر دارند و صبر و تحملي بيشتر، انتظار مي‌رود در اين لايه‌های جوان اندكي خويشتنداری و صبوری و تعقل تزريق كنند نه اين كه آتش آنها را شعله‌ورتر كنند.